هر رشته ورزشي نماي ويژه اي از آسيبها را نشان مي دهد.
اكثريت آسيبهاي فوتباليستها شامل آسيبهاي نسج نرم ( تاندون و عضله ) و مفصلي
هستند. كوفتگيها، پيچ خوردگيها (بويژه درمچ پا) و كشيدگي هاي عضلاني 75% كل آسيبها
را شامل مي شوند. اين آسيبها غالبا در اندام تحتاني رخ مي دهند، كه تقريبا 60% يا
بيشتر از كل آسيبهاي فوتبال را شامل ميشوند. مفاصلي كه اغلب اوقات درگير مي شوند
زانو و مچ پا هستند. البته ورزش فوتبال مصون از آسيبهاي تنه، سر و اندام فوقاني
نيست. آسيب كمر ممكن است در مقايسه با آسيب عضلاني اندام تحتاني بيشتر به دور
ماندن ورزشكار از صحنه رقابتها منتهي شود. آسيب صورت مي تواند در اثر برخورد آرنج
يا سر بازيكن حريف در نبردهاي هوايي عارض شود. ضربه مغزي در مورد آخر يك خطر محسوب
مي شود. برخي آسيبها
باعث بروز تغييراتي در قوانين بازي اجراي آنها توسط داور شده اند. از آن جمله
استفاده از آرنجها در ليگ فوتبال انگليسي ( فصل 1994) و تكل از پشت در جام جهاني
1994) ممنوع اعلام گرديدند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
